Ogólne bezpieczeństwo produktów

W zakresie nieuregulowanym ustawą o kosmetykach zastosowanie znajdują przepisy ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Regulacje wskazanej ustawy definiują przede wszystkim pojęcie produktu bezpiecznego, jako produktu, który w zwykłych lub w innych warunkach jego używania, z uwzględnieniem czasu korzystania z produktu, a także, w zależności od rodzaju produktu, sposobu uruchomienia oraz wymogów instalacji i konserwacji, nie stwarza żadnego zagrożenia dla konsumentów lub stwarza znikome zagrożenie, dające się pogodzić z jego zwykłym używaniem i uwzględniające wysoki poziom wymagań dotyczących ochrony zdrowia i życia ludzkiego.

Przy czym ustawa wskazuje, iż na ocenę bezpieczeństwa produktu wpływają nie tylko jego cechy takie jak np. skład, opakowania czy instrukcja, lecz również oddziaływanie na inne produkty, wygląd produktu oraz kategorie konsumentów narażonych na niebezpieczeństwo w związku z używaniem produktu. Ponadto ustawa ta określa odpowiedzialność dystrybutora w zakresie bezpieczeństwa oferowanych przez niego produktów. W szczególności wskazuje ona na znamiona należytej staranności, która powinna charakteryzować działania dystrybutora.

Mianowicie dystrybutor nie powinien dostarczać produktów, o których wie lub o których, zgodnie z posiadanymi informacjami i doświadczeniem zawodowym, powinien wiedzieć, że nie spełniają one wymagań bezpieczeństwa. Ponadto dystrybutor zobowiązany jest uczestniczyć w monitorowaniu bezpieczeństwa produktów wprowadzonych na rynek, polegającym w szczególności na przyjmowaniu od konsumentów informacji o zagrożeniach powodowanych przez produkty i przekazywaniu ich niezwłocznie producentom, organowi nadzoru oraz wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej, przechowywaniu i niezwłocznym udostępnianiu na żądanie organu nadzoru i wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej dokumentacji niezbędnej do ustalenia pochodzenia produktów. Bezpieczeństwo produktów ma również gwarantować wymóg współpracy producentów i dystrybutorów z organem nadzoru, którym jest Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumenta, i wojewódzkim inspektorem Inspekcji Handlowej w celu uniknięcia lub eliminacji zagrożeń stwarzanych przez produkty przez nich dostarczane lub udostępniane.

Ustawodawca uprawnia również w ramach powyższej regulacji właściwego miejscowo wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej do dokonywania kontroli produktów w zakresie spełniania ogólnych wymagań dotyczących ich bezpieczeństwa. Przy czym w razie stwierdzenia, że wprowadzony przez producenta produkt nie spełnia wymogów bezpieczeństwa inspektor IH przekazuje informację do organu nadzoru, który z kolei wszczyna postępowanie w sprawie. Organ nadzoru jest zaś kompetentny m.in. do ustanowienia zakazu wprowadzania do obrotu produktu uznanego za niebezpieczny, jak i umieszczenia takiego produktu w rejestrze produktów niebezpiecznych prowadzonym przez organ. Ponadto organ może nałożyć na producenta karę pieniężną w wysokości do 100.000 zł za wprowadzenie do obrotu produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa. Kara pieniężna w tożsamej wysokości może zostać nałożona na dystrybutora, zwłaszcza gdy pomimo posiadanych informacji w tym zakresie, dostarczał on produkty niespełniające wymagań bezpieczeństwa.


Autor: Klaudia MisztalKancelaria KONDRAT i Partnerzy

KONDRAT i Partnerzy biuro@kondrat.pl


źródło zdjęcia: www.sxc.hu